2
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی، دانشگاه شهید بهشتی
3
کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی
چکیده
پس از جنگ 1967 و شکست اعراب از اسرائیل، روحیة انقلابی درمیان شاعران عرب، به‌ویژه فدوی طوقان، شعله‌ور شد. شعر او شعر قیام و انقلاب و مقاومت است. او هم‌وطنانش را به همبستگی و پایداری و جان‌فشانی در راه وطن دعوت می‌کند. از آنجا که فدوی شاهد ویرانی و اشغال سرزمین خود بوده، اندوه فراوانی بر اشعار او غالب است؛ با این وجود، به آینده‌ای روشن امید دارد. طاهره صفارزاده نیز در ایران از سلاح برندة شعر علیه استبداد بهره می‌جوید و به دستگاه حکومت می‌تازد و اعلام می‌کند که زیر بار ظلم و ستم نخواهد رفت و مردم را به ایستادگی فرامی‌خواند. در این مقاله، با روش مقایسه‌ای- تحلیلی، به بررسی مفاهیم و عناصر مشترک اشعار این دو شاعر انقلابی می‌پردازیم. مفاهیم شعری مشترک در اشعار این دو شاعر، چشمگیر است. وطن‌پرستی، دعوت به بیداری، آزادی‌خواهی، مقاومت، تقدیس شهادت و تعهد اجتماعی از مهم‌ترین مضامین شعری این دوست. شعر این دو شاعر پارسی و تازی سرشار از سوزوگداز، عشق و دلدادگی، آزادی و استواری و امید به آینده‌ای روشن است؛ شعری برآمده از احساسی زخم‌دیده و دردکشیده که امید را در مردم زنده و آنان را از خواب غفلت بیدار می‌کند.
)