نوع مقاله : علمی - پژوهشی
چکیده
شهادت امام حسین (ع) محور اصلی شعر «الصخر و الندی» اثر حسب الشیخ جعفر است. در این شعر، سراینده معاصر عرب، شهادت آن حضرت را بر پایه نمادها و مکاشفات درونی، در قطعاتی که عنصر گفت‌وگو و روایت، وجه غالب آن است با بهره گیری از شگردهای نمایشی بازآفرینی می‌کند. ضرورت نگارش مقاله حاضر، واکاوی ساختاری ـ معنایی شعری است که ضمن بیان اندوه غنایی با کاربست الگوهای روایی، شهادت امام حسین (ع) را به عنوان رستاخیزی علیه ظلم، در پیوند با عصر حاضر می‌نمایاند. نگارندگان در این نوشتار بر آن هستند که با روش تحلیلی ـ توصیفی از منظر روایت‌شناسی ژرار ژنت، که یکی از جامع‌ترین چارچوب‌های تحلیل متون روایی است، سه مقوله «زمان»، «وجه» و «لحن» روایی را در شعر مذکور بررسی نمایند. هدف از نگارش این مقاله سنجش بهره‌گیری شاعر از اصول روایی در تأکید بر ظرفیت‌های اجتماعی شخصیت و شهادت امام حسین (ع) است. رهیافت فرجامین این مقاله بیان می‌دارد که «الصخر و الندی» منطبق با نظریه روایی ژنت، روایتی چندصدایی برخوردار از زمان‌پریشی و بسامد مفرد است و دو نوع کانونی‌سازی بیرونی و درونی و سه شتاب ثابت، مثبت و منفی دارد؛ همچنین تبیین می‌نماید که این شگردهای روایت به جوهر شعر لطمه‌ای نزده و عناصر روایی به خدمت انتقال معنا درآمده‌‌اند.
کلیدواژه‌ها
)