چکیده

تنوع واژگان شاعر یا ادیب یکی از بارزترین ویژگی های سبکی او می باشد که بر روش وسبک او دلالت دارد و نشانگر نوع نگارش واژگان و جملات توسط وی می باشد، به همین دلیل انتظار می رود که بررسی فراوانی کلمات و واژگان درنمونه های ادبی منجر به شناخت یکی از مهم ترین ویژگی ها و نشانه های ممتاز یک سبک و در واقع سبک شناسی ادیب شود. فراوانی واژگان در واقع یکی از ویژگی های سبکی فرد است که می توان از طریق بررسی و ارزیابی آن در چند نمونه از متون موردی به آن پی برد و و با انجام شیوه های آماری در این متون به ارزشیابی سبک شناسانه آن اعتبار بخشید. این مساله از طریق پاسخ به دو سوال مهم و اساسی حاصل می شود: اول: کدامیک از متون و نمونه های مورد بررسی در صورتی که با یکدیگر مقایسه شوند، دارای تنوع و فراوانی واژگانی تقریبی بیشتری هستند؟ دوم: نویسنده چگونه از ویژگی تنوع و فراوانی واژگان در ساخت و نگارش متن خود بهره می‌گیرد؟ هدف از این پژوهش ارائه یک چارچوب نظری برای یکی از روش های کاربردی در ویژگی تنوع واژگانی فرد است که به بررسی تطبیقی بخش هایی از آثار طه حسین، میخائیل نعیمه و جبران خلیل جبران می پردازد. پس از ارائه روش و معیار ارزیابی سبک شناسی آماری و روش های اجرایی آن در نمونه های مذکور به نتایج زیر رسیدیم: درصد تنوع واژگانی جبران خلیل جبران 43% بود این در حالی بود که این مقدار در اثار میخائیل نعیمه و طه حسین به نوبت 40 % و 32% بود. همچنین این پژوهش نشان داد که میزان ارزش میانگین تنوع و فراوانی واژگان جبران خلیل جبران 84% است در حالی که این میزان در اثار میخائیل نعیمه و طه حسین به ترتیب به 74% و 67 %می رسد.