این مقاله، پژوهشی دربارة فرآیند نوستالژی در شعر شاعر معاصر فلسطینی، سمیح القاسم، است. نوستالژی در آغاز اصطلاحی روان‌شناختی بود و سپس وارد ادبیات شد. این واژه، دراصل، به‌معنای رنج بردن و غم ناشی از غیرممکن بودن بازگشت به گذشته است. این خصلت روانی، به‌منزلة یک رفتار ناخودآگاه، زمینة خلق بسیاری از آثار ادبی جهان را فراهم کرده است. شعر عربی نیز، از نخستین نمونه‌ها تاکنون، سهم بسزایی از این احساس داشته است. شعر سمیح القاسم دارای احساس نوستالژیک است. نوستالژی او مولود عوامل مختلف فردی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی داخلی و خارجی است. بازخوانی خاطرات گذشته و ایام کودکی، پناه بردن به آرمان‌شهر و آرکائیسم (باستان‌گرایی) مهم‌ترین واکنش‌های سمیح القاسم دربرابر احساس نوستالژی است.
)