نوع مقاله : مروری
چکیده
رمانتیسم یک جنبش بزرگ هنری بود که در اواخر قرن هجدهم میلادی در اروپا پدیدار شد. این جنبش توانست اندیشة بسیاری از ملل جهان، ازجمله جوامع عرب، را تحت‌تأثیر آرا و اندیشه‌های نوین خود قرار دهد. در حوزة شعر و ادب، گرایش شاعران و نویسندگان عرب به رمانتیک غربی، زمینه‌های لازم را برای نفوذ و رسوخ این جریان در ادبیات عرب فراهم آورد. در این میان، «بلند الحیدری»، شاعر نوگرای عراق، از چهره‌هـایی به‌شمار می‌آید که جلـوه‌های ویژة رمانتیسم، به روشنی و گستردگی، در اشعار او بازتاب یافته است؛ به‌گونه‌ای که بخش عمده‌ای از ارزش‌های نوسروده‌هایش مرهون و مولود عناصر نقش‌آفرین مکتب رمانتیسم است. با نگاهی ژرف به نوسروده‌های الحیدری به‌آسانی می‌توان دریافت که رمانتیسم جاری در اشعار وی، رمانتیسمی اندوهگین و حسرت‌بار است. احساسات اندوه‌بار، گذر شتابان عمر، حس بازگشت به دوران کودکی، حسرت بر خاطرات گذشته، اندوه بر سیما و سیرت دگرگون‌شدة روستا و غم سنگین غربت از عواملی‌اند که به رمانتیک شعر او فضایی غم‌انگیز داده است. این مقاله تلاش می‌کند وجهة گرفته و گریان رمانتیسم را ازخلال نوسروده‌های بلند الحیدری مورد نقد و بررسی قرار دهد. برآیند این تحقیق بیانگرآن است که شخصیت عاطفی الحیدری در سروده‌هایش، تحت‌تأثیر عواملی بوده است که با بن‌مایه‌های غم-انگیز مکتب رمانتیسم کاملاً تطابق دارد.
کلیدواژه‌ها
)