بیداری اسلامی جریان نیرومندی است که به‌منظور احیای ارزش‌های اسلامی و رهایی از زنجیر استبداد و استعمار ایجاد شده و به‌تدریج دامنة آن تمام ملت‌های اسلامی، به‌ویژه عراق، را دربر گرفته است. مردم عراق در دهه‌های اخیر شاهد حوادث تلخی بوده‌اند؛ زیرا آنان هنوز از چنگال استبداد صدام رهایی نیافته بودند که گرفتار استعمار خارجی شدند. پس از سقوط صدام در سال 2003، جنبش‌های مردمی ضد فقر، ناامنی، خفقان سیاسی و اجتماعی پدید آمد. در این میان، شاعران عراقی با سلاح قلم و شعر خود وارد میدان مبارزه شدند و لایه‌های خفتة جامعه را بیدار کردند. از طلایه‌داران این شعرا، یحیی سماوی، چکامه‌سرای ادب مقاومت معاصر عراق، است. وی همواره تلاش کرده است تا پرده از چهرة واقعی استعمارگران بردارد و اهداف پلید آنان را، ازجمله تاراج نفت، دین‌ستیزی و ایجاد تفرقه، که در پس شعارهای بشردوستانه پنهان ساخته‌اند، برای مخاطب آشکار کند. سماوی درواقع بارقه‌های بیداری را با زبان شعری خود بر خرابه‌های انحطاط داخلی برافروخته و با طنین سروده‌های ضد استبدادی و ضد استکباری دنیا را پر کرده است. وی در ترسیم چهرة اشغالگران از نمادهایی گوناگون، مانند ابرهة عصر (نماد آمریکای اشغالگر) و گرگ (نماد درنده‌خویی بیگانگان)، بهره برده است. نگارندگان این مقاله تلاش کرده‌اند تا با شیوة تحلیل محتوا، مضامین فوق را در سروده‌های یحیی سماوی بررسی کنند.
)