نوع مقاله : مروری
چکیده
عبدالله البردونی در مرحلة آخر حیات شعری خود، به شعر سوررئالیستی روی آورده است. سرودن این اشعار براساس سبک مبتنی بر ناخودآگاه انجام شده و تکیه بردونی بر ناخودآگاه، بر تمامی عناصر شعری او تأثیر گذاشته است. ازجملة این تأثیرات می‌توان به زبان شعری بردونی اشاره کرد. زبان شعری او در این قصیده‌ها علاوه‌بر غموض و غرابت، هنجارگریزی و ساختارشکنی زیادی دارد. از دیگر تأثیرات ناخودآگاه، شکل‌گیری عناصری چون زمان و مکان سوررئالیستی در اشعار اوست؛ به نحوی که زمان و مکان در اشعار او از گستره‌ای وسیع و نامحدودتر برخوردارند و چارچوب و حدومرزهای دنیای واقع و خودآگاه را ندارند. نگارش ناخودآگاه همچنین باعث آشنایی‌زدایی‌هایی فراوان در محور افقی و عمودی شعر گشته است که برگرفته از دو اصل «پیوند آزاد» و «تصادف عینی» سوررئالیسم است. کثرت این امر موجب پدیده‌ای در شعر او به‌نام «فضاهای گسستة شعری» شده است. در این مقاله، تمامی این موارد بررسی خواهد شد.
کلیدواژه‌ها
)