مکتب فرمالیسم (صورتگرایی) مکتبی در حوزه‌ی نقد ادبی است که در اوایل قرن بیستم میلادی در روسیه شکل گرفت و پس از آن به اروپا و آمریکا انتقال یافت. محور اصلی نقد ادبی از دیدگاه فرمالیست‌ها توجه به شکل و ظاهر اثر و زیبایی‌شناسی متن ادبی است. این مکتب نقد ادبی تلاش می‌کند در تحلیل خود از آثار ادبی، «رستاخیز کلمات» را در آنها نمایان سازد. جایگاه فرمالیسم را در بررسی سروده‌هایی مانند سرود ملی برخی کشورها نمی‌توان نادیده گرفت. سرود ملی هر ملتی، برخاسته از هویت، محتوای فکری- تاریخی و اندیشه‌های غالب بر آن ملت است. از مهمترین عوامل پیدایش سرود‌های ملی در میان کشور‌های مختلف می‌توان به حرکت‌های انقلابی و سیاسی مردم علیه دولت‌های استعماری اشاره کرد. از پویاترین حرکت‌های انقلابی مردم علیه استعمار غرب، انقلاب الجزایر بود که بعد از صد و سی سال جانفشانی و فداکاری ملت، در سال 1962 به پیروزی منتهی شد. نکتۀ قابل توجه در این انقلاب مبارزه‌ی شاعران و ادیبان با بیان و قلم علیه استعمار بود. مفدی زکریا از جمله شاعران مبارز در انقلاب الجزایر بود که شعر مشهور او با نام «قَسَماً» نماد آزادی از بند استعمار و سرود ملی این کشور شد. پژوهش حاضر، سرود ملی الجزایر را در مقوله‌هایی همچون «ادبیت، فرم، آشنایی‌زدایی، ساختار ساختارها و وجه غالب» از دیدگاه فرمالیست‌های روس مورد بررسی قرار داده که از جمله نتایج آن، برجسته شدن مفاهیم انقلابی است که از مؤلفه‌های یاد شده متأثر بوده است
)